شبي از پشت يك تنهايي نمناك و باراني

تو را با لهجه ي گلهاي نيلوفر صدا كردم

تمام شب براي با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهايت دعا كردم

پس از يك جستجوي نقره ايي در كوچه هاي آبي احساس

تو را از بين گلهايي كه در تنهاييم روييد با حسرت جدا كردم

و تو در پاسخ آبي ترين موج تمناي دلم گفتي :

دلم حيران و سرگردان چشماني است رويايي

و من تنها براي ديدن زيبايي آن چشم

تو را در دشتي از تنهايي و حسرت رها كردم

همين بود آخرين حرفت

و من بعد از عبور تلخ و غمگينت

حريم چشمهايم را بروي اشكي از جنس غروب ساكت و نارنجي خورشيد وا كردم

نميدانم چرا رفتي ؟

نميدانم چرا شايد خطا كردم

و تو بي آنكه فكر غربت چشمان من باشي

نميدانم كجا ؟ تا كي ؟ براي چه ؟

ولي رفتي و بعد از رفتنت باران چه معصومانه ميباريد

و بعد از رفتنت يك قلب دريايي ترك برداشت

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمي خاكستري گم شد

و گنجشكي كه هر روز از كنار پنجره با مهرباني دانه برميداشت

تمام بالهايش غرق در اندوه غربت شد

و بعد از رفتن تو آسمان چشمهايم خيس باران بود

و بعد از رفتنت انگار كسي حس كرد من بي تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد

كسي حس كرد من بي تو تمام هستيم از دست خواهد رفت

و بعد از رفتنت دريا چه بغضي كرد

كسي فهميد تو نام مرا از ياد خواهي برد

و من با آنكه ميدانم تو هرگز ياد من را با عبور خود نخواهي برد

هنوز آشفته ي چشمان زيباي توام برگرد !

ببين كه سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از اينهمه طوفان و وهم و پرسش و ترديد

كسي از پشت قاب پنجره آرام و زيبا گفت :

تو هم در پاسخ اين بي وفايي ها بگو

در راه عشق و انتخاب آن خطا كردم

و من در حالتي ما بين اشك و حسرت و ترديد

كنار انتظاري كه بدون پاسخ و سردست

و من در اوج پاييزي ترين ويراني يك دل

ميان غصه ايي از جنس بغض كوچك يك ابر

نميدانم چرا ؟ شايد به رسم پروانگي مان باز

براي شادي و خوشبختي باغ قشنگ آرزوهايت دعا كردم